श्रीसंत बाबा महाराज आर्वीकर हे आधुनिक काळातील एक महान नाथसंप्रदायीन कृष्णभक्त होते. उमेदीच्या तारुण्यात आर्वीहून निघालेला हा महात्मा, वृंदावनाच्या प्रेमभूमीत आल्यावर कृष्णभक्तीने वेडापिसा झाला होता. यमुनेच्या जललहरीतून आणि वृंदावनाच्या गल्लीगल्लीतून श्रीकृष्णाच्या मुरलीचा मंजुळ नाद ऐकून त्यांना बेहोष करून टाकले होते. प्रेमभक्तीच्या सहस्र धारांनी पू. बाबांचे जीवन न्हाऊन निघाले या प्रेमभूमीत !​

​

“ दाखवा ना शाम माझा, त्याविणा जगी मी भिकारी । सोसवेना विरह जीवना, दैवदैना ही विषारी ।।”

— पू. बाबा

 

असे कृष्णप्रेमाने ओथंबलेले हृदय घेऊन ते वृंदावनात भक्तीच्या मस्तीत कितीतरी काळ विहरले ! पू. बाबांनी त्यांच्या वृंदावन प्रवासकाळी केलेले वर्णन त्यांच्या शब्दात पहा: 

​

“ वृंदावन नाथाच्या दर्शनाला निघालो. चित्त स्थिर, नजर गंभीर व मन अधीर होते. वाटेने कुठे चाललो, कुठे जायचे काही काही कळेना. निर्बुद्ध अवस्थेत भिजलेल्या डोळ्यांनी त्याचे स्मरण ध्यान करीत चाललो. आता काय, न कुठे जाणे न कुठे येणे, न कुणी परिचीत की न कुणी प्रेमाचा. एक तो आणि मी दोघेच. अखिल नभोमंडळात सुमंगल नवप्रभात श्री घनःशामाला जागवीत होती तर माझे अंतरंगांत प्रेमाची पहाट शीतल मंद सुगंधी स्मृती पवनाचे झोतांनी विरह व्यथाग्नीला हळूहळू प्रज्वलीत करीत होती. मनाचे लगाम बेलगाम होऊन भरधाव मन अश्व पळू लागले. डोळ्यांच्या आतून अश्व दूरवर अश्वस्वार आपल्या प्रियतमाला चहूकडे न्याहाळू लागला. मनमोहन ललित लाडिला श्यामसुंदर गोपीकुंजाच्यासह लता कुंजात खेळला, नाचला. त्याच नगरीतील लताकुंजाचा नवेला मला तितकाच नवा होता की जितका प्रेमीला प्रेमाचे अंगण नित्य नवे असते. नयनमोहन लीलामयी नटवर नटवरलालाचे क्रिडांगण जवळ जवळ येत होते. त्या पहा रस्त्याच्या कडेला शामशिखरांवर छत्र धरणाऱ्या तरुलता उंच उंच कदंबाचे पसरलेल्या भुजा व्याकूळ होऊन श्रीधराला अलिंगन द्यायला जागीच तळमळत आहेत. गोपाळांचे करुणानेत्र राधारमण मुकुंदाला ज्योतीच्या कमल परागांनी सुशोभित करण्याकरिता अधीर दिसत आहेत. ह्यांच्या मानससरोवरात उगवलेल्या प्रीतीच्या नीलकमलाला रात्रीच तोडून पूजनाच्या साहित्यानी ते सर्व गिरीधारी नंदकुवराची प्रतिक्षा करीत आहेत. पुष्पलतांचे झोक नूतन पुष्पपरिमळांनी नटून सजून शामदर्शनाची गर्दी करताना दिसत आहेत. आकाशातील खग भराऱ्या मारुन मंगलस्वरुप आनंददायी देवकी सुताचा माग काढीत आहेत व चाहूल येताच तोच आला आहे असे समजून सारे रान हर्षध्वनींनी भरुन टाकले आहे. पहा या डोंगरकपाऱ्या योग साधून वियोग झालेल्या मधुसूदनाची प्रकाशमयी प्रेमसाधना करण्यात कसे गुंगून गेले आहेत. त्या पहा गोपांगना डोईवर घट नि मुखाने गोपालकृष्णाचा जयोनाद करीत त्या मृगनयनी मृगींनी विरह दावाग्नीला सहन होईना म्हणून कशाबशा झाल्या दिसतात. डोळ्यात प्रतिक्षा, मनात व्याकुळता, वदनी म्लानता व चालण्यात मंदता सहजच प्रेमाच्या धावत पाऊली येत होती. गोपाल सख्यांचे दर्शनावाचून सारे विश्व कसे अधीर, अस्थिर, व्याकूळ होऊन तळमळत आहेसे दिसते. आहे खरे, तरच तर प्रेम होईल ना ते? प्रेमाचा अंत नित्य प्रेमात होईल. त्याला ना तूट, ना पूर्णता, ना क्षीणता, ना भेसूरता, ना विद्रुपता. सदा प्रफुल्लीत कमलिनीची कळी. किती दिनवाण्या बसल्या आहेत त्या गाई. डोळ्यात केवळ प्रेमाची तार व हरिमिलनाची तीव्र लालसा झळकत होती. डोळे हेच त्यांच्या विरह प्रश्वासाचे साधन होते जणू! विरह नेत्रांनीच त्या अश्रु विमोचन करीत गोठणी बसल्या आहेत. अहाहा! मोहना ! काय जादू केलीस या जीवावर. माधवा ! काय मोहनी घातलीस या इवल्या इवल्या जीवांवर ? सारे जग जादूचे मधुकराच्या प्रेमानी भारलेले दिसत होते. मन पूर्व स्मृतीत दंग होऊन रडू लागले.”